«Οι άνθρωποι θα είναι πάντα υποδουλωμένοι σε κάτι. Σκλάβοι ιδανικών, σκλάβοι του φόβου, σκλάβοι των ίδιων των εαυτών τους. Κι όμως παράδοξως αποδεχόμαστε ότι η υποδούλωσή μας είναι απότοκο της ίδιας της ανθρώπινης φύσης» ~Elica Snake

​

Οριοθετημένες μέσα στο αυστηρά γεωμετρικό, ορθογώνιο σχήμα του χαρτιού και τις περιορισμένες διαστάσεις του, ανώνυμες κι απρόσωπες ανθρώπινες φιγούρες, απογυμνωμένες από ενδύματα, πρόσωπα και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, διακριτή ταυτότητα και διαφορετικότητα, χωρίς κάν σαφή διάκριση αρσενικού και θηλυκού, κινούνται, αιωρούνται, αναδύονται, ή ταλαντεύονται μετέωρες σαν σκιές μέσα στο σκοτάδι σε κατάσταση συναισθηματικής και ψυχολογικής αστάθειας, εκφράζοντας με την οικουμενική γλώσσα του σώματος ένα ευρύ φάσμα σκοτεινών συναισθημάτων που δεσμεύουν και υποδουλώνουν την ανθρώπινη φύση. Στα σφριγηλά, νεανικά σώματα δεν απεικονίζεται μόνο η εξωτερική ομορφιά, αλλά αντικατοπτρίζεται συμβολικά και το εσωτερικό κάλλος, ψυχικό και πνευματικό, των ανθρώπων που παλεύουν, λυγίζουν, λαβώνονται, γιατρεύονται και συνεχίζουν. 

​

Το μαύρο χρώμα είναι συμπαγές, ομοιόχρωμο, χωρίς ήχο και φωτεινότητα, αδρανές αλλά ταυτόχρονα κινεί τα πάντα στο δικό του ρυθμό, καθώς αναστέλλει τη διαφορετικότητα, αποδομεί τον χωροχρόνο, θολώνει την όραση και τη λογική, επιτρέποντας μας να νοιώθουμε με τις υπόλοιπες αισθήσεις. Στο σκοτάδι δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε, αλλά αυτό που νοιώθουμε.  Το μαύρο χρώμα είναι υποβλητικό, αυτόνομο κι αυθύπαρκτο, υποτάσσει όλα τα άλλα χρώματα, απεικονίζοντας συμβολικά το εσωτερικό κενό και την απομόνωση, κι αναδεικνύοντας με σημειολογική καθαρότητα την ένταση των σκοτεινών συναισθημάτων στη μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής, με τις ανοικτόχρωμες, φωτισμένες επιφάνειες να λειτουργούν σημειολογικά ως αχτίδες ελπίδας.

​

Το κάρβουνο πάνω στο χαρτί ως μέσο είναι ιδανικό για αυτήν την εικαστική προσέγγιση λόγω της εγγενούς παροδικότητάς του και φευγαλέας υφής του που σηματοδοτεί κίνηση, αλλαγή, μετεξέλιξη και μεταμόρφωση. Η εικαστική τεχνική του σχεδίου με κάρβουνο εμπεριέχει μια «ιστορική» σχέση της σχεδίασης και της διαδικασίας προσέγγισης, καθώς αποτυπώνει κάθε γραμμή, κηλίδα, σκίαση, θόλωση, σβήσιμο, διόρθωση κι επικάλυψη. Η παροδικότητα του μέσου προσιδιάζει στον εφήμερο, βραχύβιο χαρακτήρα των σκοτεινών συναισθημάτων που παγιδεύουν την ανθρώπινη ψυχή σε στιγμές κρίσης, η βίωση και υπέρβαση των οποίων αξιολογεί και καταξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη.

​

Η μανιχαϊστική αντίθεση του σκοταδιού με τις δέσμες του φωτός που φωτίζουν επιλεκτικά σαν προβολείς τα ανθρώπινα σώματα σκιαγραφεί, προβάλλει και εξιδανικεύει τη γλώσσα του σώματος, καθώς η αντίθεση του μαύρου με τις φωτισμένες επιφάνειες αναδεικνύει με δραματικότητα τον όγκο των σωμάτων, τις στάσεις και τις χειρονομίες, μαγνητίζει κι εστιάζει το βλέμμα του θεατή και τον ωθεί να βιώσει και να ταυτιστεί με τα συναισθήματα που αναδύονται μέσα στο φως του σκοταδιού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το έργο τέχνης αποκτά διαδραστικές διαστάσεις, καθώς ο θεατής συμπληρώνει το έργο του καλλιτέχνη με την προβολή του δικού του, προσωπικού και υποκειμενικού ψυχισμού. Πρωταγωνιστής του έργου είναι ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί.

​

Χρυσάνθη Μαγγίδη

Καλλιτέχνης και Επιμελητής της Έκθεσης Πολύπτυχον